De Witte Stad

De nachtbus vanuit Pisco bevrijdt ons van de garúa - de kustmist die ons de afgelopen dagen van een zonnetje onthouden heeft. 's Ochtends komen we aan in Arequipa waar een wolkenloze hemel zorgt voor een temperatuur van in de twintig graden. We hebben een begin gemaakt met het bedwingen van het Andes gebergte, want Arequipa ligt op 2350m hoogte. En we vallen meteen voor deze stad, diedoor veelvuldig gebruik van sillar - een wit vulkanisch gesteente - inderdaad zijn bijnaam 'De Witte Stad'waarmaakt. Prachtig!

De Plaza de Armas ligt ermet zijn vele terrasjes schitterend bij, ook 's avonds. We laten onze koffers achter in een heerlijk hotel en gaan direct op ontdekkingstocht. We maken kennis met 'Juanita, de ijsmummie' - een jong Incameisje dat in haar tienerjaren geofferd is aan de goden. Nog maar recentelijk is ze gevonden op een bergtop, bevroren door de ijzige kou, maar daardoor in perfecte staat.

We vervolgen onze verkenning van Arequipa met een bezoek aan het Monasterio de Santa Catalina, waar we vele tientallen foto's maken van de schilderachtige hoekjes, pilaren, gangetjes en tuintjes.

Als de zon onder is merken we dat we hoog in de bergen zitten: het koelt razendsnel af en we moeten warme kleren aantrekken voordat we uit eten gaan. Uiteindelijk vinden we een restaurantje waar we een heerlijke maaltijd eten. Na de maaltijd vroeg onder de wol, want de volgende dag worden we vroeg opgehaald voor onze trip naar de Cañon del Colca!

Wat een beestenboel!

De tweede etappevan onze reis brengt ons naar Pisco. Beroemd om het gelijknamige vuurwater uit deze streek(en de niet te versmaden cocktailPiscoSour - pisco, limoen, suiker, ijs, eiwit en een druppeltjeAngostura) en uitvalsbasis voor de Islas Ballestas en het Parque Nacional de Paracas.

De bus bevrijdt ons van Lima en voert ons langs de Pan Americana naar het zuiden. Langzaam maar zeker maken de sloppenwijken plaats voor woestijnlandschap zover het oog reikt. Dit deel van Peru is kurkdroog, wat voor een ruig en genadeloos landschap zorgt. Er groeit hier niets - geen bomen, gras, struiken....zelfs de cactussen vinden het te droog. Later horen we dat de watergoden ongeveer 1,6 mm regen per jaar aan deze streek toebedelen. Waarschijnlijk vinden ze de regendansjes elders vermakelijker...

Na wat pech onderweg komen we in het donker aan in San Clemente, waar we worden opgewacht voor een verdere transfer naar ons hotel in Pisco. Jimmy en Pedro zijn meteen onze beste vrienden, spreken zelfs een zinnetje of twee krakkemikkig Nederlands en beginnen te vertellen over het recente verleden van Pisco. Ooit pittoresk, nu slachtoffer van destructief natuurgeweld. De aardbeving van twee jaar geleden heeft het grootste gedeelte van Pisco met de grond gelijk gemaakt. De doorgaande weg van San Clemente naar Pisco is verdwenen, de koloniale kathedraal aan de Plaza de Armas is met de grond gelijk gemaakt en de hele stad bestaat uit kale kavels waar ooit huizen, appartementen en winkels stonden. Nu worden ze opgesierddoor gammele hutjes die met plastic en riet bij elkaar gehouden worden. Ground Zero: Peru style.

De meeste Pisqueños zijn alles kwijtgeraakt en proberen er met het kleine beetje wat er nog rest het beste van te maken. Dat lukt vooral door het ongelooflijke optimisme wat de Pisqueños uitstralen. Het verleden heeft veel ellende gebracht, maar iedereen wil de draad oppakken en al wat afgebroken is weer opbouwen.

Ons hotel Villa Mañuelita is eenzelfde lot niet bespaard gebleven. Van wat eens een groot hotel was resteren nu slechts 12 kamers. Desalniettemin ziet de gestripte versie er idyllisch en sereen uit - we voelen ons er direct thuis!

De volgende ochtend worden we vroeg opgehaald voor de trip naar de Islas Ballestas, ook wel de Poor Man´s Galapagos genoemd. Een uniek microklimaat waar honderden - duizenden! - zeevogels zich verzamelen in gezelschap van zeeleeuwen, pinguins, dolfijnen en pelikanen. Bedwelmd door de intense geur van verse guano - vogelpoep - krijgen we een kijkje in de keukenvan het dierenleven op deze eilanden. En een keuken is het, want voedsel is de belangrijkste reden dat al deze dieren hier gezamenlijk leven. De rotsen zien letterlijk zwart van de vogels en de ijdele zeeleeuwen, allen vrouwtjes - hoe kan het ook anders, poseren fotogeniek voor onze camera´s.

Terug aan wal vervolgen we onze verkenningstocht over de peninsula vanParacas. We rijden door een fascinerend woestijnlandschap. Eenpaletbomvol pastelkleuren, grof gemengden met ervarenhand op de horizon gekwakt. We zien de ruige kant van de Stille Oceaan vergezelddoor gieren die op enkele meters afstand op de thermiek zweven op zoek naarprooi die niet zo levend is als wij.

Terug in Pisco maken we ons op voor een lange nacht - de bus naar Arequipa vertrekt volgens het schema aan het begin van de avond en zal de hele nacht langs de Pan Americana rijden om halverwege de ochtend in Arequipa aan te komen. Uiteraard heeft onze bus enkele uren vertraging, waardoor we nog even kunnen genieten van de chaos in San Clemente. De arroz chaufa (gebakken rijst) smaakt echter meer dan goed.Met gevulde maag ploffen we neer in de zeer comfortable Royal Class stoelen, waar wein volledig horizontale ligstand al snel in slaap vallen. Op naar Arequipa!

We zijn in Lima!

Lima heeft alle ingredienten voor een typisch Latijns-Amerikaanse metropool: miljoenen mensen op een bedje van armoede en ellende, geserveerd in een dikke saus van smog enwerkeloosheid. Toch drijven er in deze gore pap enkele mooie krenten- de schaarse koloniale gebouwen die her en der over de stad verspreidliggen maken het de moeite waard om niet meteen te vluchten voor de eerste indrukken.

Lima is in staat om alle zintuigen tegelijkertijd tot het uiterste te prikkelen. Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten dreven de geuren van straatvoedsel en pis onze neusgaten binnen, proefden we de smog op het achterste van onze tong en zagen hoeveel ellende een te grote hoeveelheid mensen op een te klein stukje aarde teweeg kan brengen. We hadden de pech vroeg in de ochtend te landen, waardoor we midden in 'hora pica' - spitsuur - naar ons hotel werden gereden. Na duizend bijna-ongelukken en evenveel hartverzakkingen betraden we het beroemdste hotel van Lima: Gran Hotel Bolivar! Met een schitterende entree en dito glas-in-lood dak leek het een prijzig grapje te worden, maar dankzij de inspanningen van Kim de Kortingkoningin hebben we heerlijk geslapen voor maar EUR 21. Niet slecht.

Onze vlucht naar Lima kende ook de nodige ups and downs. In Madrid hadden we al bijna twee uur vertraging door een technisch probleem met de waterleiding. Toen we uiteindelijk in de lucht hingen wilde Klaas Vaak maar niet langs komen om zand in onze ogen te strooien. Gelukkig vielen we na een paar uur in slaap en werden we ergens boven de grens van Brazilie en Peru wakker. De zon had ons de hele nacht achtervolgd en was er net in geslaagd om zijn eerste stralen op het landschap onder ons te laten schijnen. Het uitzicht was dan ook fantastisch: een dikke deken van witte wolken hing boven de Amazone, voorzichtig knuffelend met de hoge toppen van het Andes gebergte daaronder. Alleen de allerhoogste bergtoppen - besneeuwd of net niet - slaagden er in zich los te maken van het wolkendek en reten de witte deken open als waren het vlijmscherpe tanden. Langzaam maar zeker daalden we af in het wolkendek, totdat het uitzicht geheel ontnomen werd door de mist die ons vliegtuig omhulde. Een landing om nooit te vergeten.

De komende dagen zullen we Lima alweer verlaten om af te reizen langs de 'Pan Americana' - de lange snelweg die de gehele kust van Zuid-Amerika volgt. Wij zullen ons tot Peru beperken en uiteraard regelmatig berichten over onze avonturen!

Vriendje is ziek!

Onze reis naar Peru nadert snel (nog 2,5 week) en we hebben nog veel voorbereidingen te treffen. We hebben echter een klein kinkje in de kabel: vriendlief is inmiddels een week geveld door keelpijn/-ontsteking. We hebben daardoor niet veel aan ons trainingprogramma kunnen doen (als een goede partner betaamt speel ik natuurlijk thuis de rol van Florence Nightingale). Met de zware Inca Trail voor de boeg, zie ik het een beetje somber in. Jeroen kan nog uit zijn trekkingervaringen in de Pyreneeën putten van 2 jaar geleden. Ik daarentegen heb een conditie van nul en een half. Ben daarom vandaag 2 uur in de gym geweest. De loopband op de hoogste hellingstand en lopen maar!

Natuurlijk niet alleen 'all work and no play'. Ik heb mij vandaag ook maar meteen uitgeleefd op mijn grote hobby: shoppen! Had ik wel verdiend en tja, we moeten er toch wel een beetje fashionable uitzien daar op 4000 m hoogte tussen de berglama's....

We hopen dat Jeroen dit weekend weer een beetje aansterkt en we weer vol aan de bak kunnen. Hierbij al wat foto's van onze vorige wandeloefening in de duinen bij Wassenaar.

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom opons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar wij ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie overons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan vooronze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug opons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je metons meereist!

Groetjes,

Kim & Jeroen