Lima heeft alle ingredienten voor een typisch Latijns-Amerikaanse metropool: miljoenen mensen op een bedje van armoede en ellende, geserveerd in een dikke saus van smog enwerkeloosheid. Toch drijven er in deze gore pap enkele mooie krenten- de schaarse koloniale gebouwen die her en der over de stad verspreidliggen maken het de moeite waard om niet meteen te vluchten voor de eerste indrukken.

Lima is in staat om alle zintuigen tegelijkertijd tot het uiterste te prikkelen. Vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapten dreven de geuren van straatvoedsel en pis onze neusgaten binnen, proefden we de smog op het achterste van onze tong en zagen hoeveel ellende een te grote hoeveelheid mensen op een te klein stukje aarde teweeg kan brengen. We hadden de pech vroeg in de ochtend te landen, waardoor we midden in 'hora pica' - spitsuur - naar ons hotel werden gereden. Na duizend bijna-ongelukken en evenveel hartverzakkingen betraden we het beroemdste hotel van Lima: Gran Hotel Bolivar! Met een schitterende entree en dito glas-in-lood dak leek het een prijzig grapje te worden, maar dankzij de inspanningen van Kim de Kortingkoningin hebben we heerlijk geslapen voor maar EUR 21. Niet slecht.

Onze vlucht naar Lima kende ook de nodige ups and downs. In Madrid hadden we al bijna twee uur vertraging door een technisch probleem met de waterleiding. Toen we uiteindelijk in de lucht hingen wilde Klaas Vaak maar niet langs komen om zand in onze ogen te strooien. Gelukkig vielen we na een paar uur in slaap en werden we ergens boven de grens van Brazilie en Peru wakker. De zon had ons de hele nacht achtervolgd en was er net in geslaagd om zijn eerste stralen op het landschap onder ons te laten schijnen. Het uitzicht was dan ook fantastisch: een dikke deken van witte wolken hing boven de Amazone, voorzichtig knuffelend met de hoge toppen van het Andes gebergte daaronder. Alleen de allerhoogste bergtoppen - besneeuwd of net niet - slaagden er in zich los te maken van het wolkendek en reten de witte deken open als waren het vlijmscherpe tanden. Langzaam maar zeker daalden we af in het wolkendek, totdat het uitzicht geheel ontnomen werd door de mist die ons vliegtuig omhulde. Een landing om nooit te vergeten.

De komende dagen zullen we Lima alweer verlaten om af te reizen langs de 'Pan Americana' - de lange snelweg die de gehele kust van Zuid-Amerika volgt. Wij zullen ons tot Peru beperken en uiteraard regelmatig berichten over onze avonturen!