Pachamama.

Een term die we hier veel tegenkomen. In de inheemse talen Quechua en Aymará bestaan vele interpretaties van Pachamama. Bij ons komt 'Moeder Natuur'nog het meest in de buurt, maar hier betekent Pachamama veel meer dan een kribbige dame die alleen haar gezicht laat zien bij natuurgeweld als aardbevingen, overstromingen of vulkaanuitbarstingen. Pachamama is niet alleen de aarde met alles daarop wat ademt, beweegt, geboren wordt en sterft, maar een entiteit die alles verklaart, beschermengel, een warme deken voor koude mannen, een bron van vruchtbaarheid voor vrouwen. Een dame om met respect te behandelen dus. Dat wordt hier in Peru gedaan in de vorm van een challa of pago - een offer om Pachamama tevreden te stellen of een wens over te brengen. Niet dat we dat elke dag tegenkomen, maar je hebt van die dagen...

We worden vroeg opgehaald in ons hotel om de Cañon del Colca te gaan verkennen: een diep ravijn, een stapje terug in de tijd, met als hoogtepunt een bezoek aan de Cruz del Condor waar we condors hopen te zien. We rijden langs prachtige landschappen, zien het echte Peru aan ons voorbij flitsen tegen een achtergrond van vulkanen, besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte vlaktes. Onderweg zien we typisch Peruaanse fauna: de vicuña, de llama en de alpaca. Tijdens een korte stop krijgen we onze eerste kop maté de coca - thee getrokken van cocabladeren. Dit schijnt goed te helpen tegen verschijnselen van hoogteziekte, maar Kim en ik krijgen allebei last van hoofdpijn naarmate de klim vordert. Als ons busje het hoogste punt van 4900m nadert, is Kim door de duizeligheid niet meer in staat van het uitzicht te genieten. Ik heb gelukkig alleen wat hoofdpijn en maak wat foto's van het prachtige uitzicht. Toch merk ook ik dat we op grote hoogte zitten - na een korte klim naar het toilet ben ik buiten adem.

We zetten de daling in naar Chivay en komen onderweg vele fotogenieke mensen tegen. Na de lunch in Chivay zeggen we ons reisgezelschap, wat naast ons bestaat uit een aantal Peruanen, een Engelsman, een gepensioneerde Japanneren een paar Brazilianen, vaarwel. Wij zullen niet net als zij de rest van de dag doorbrengen in een massaal hotel, kijkend naar 'traditionele dansjes' van de lokale gemeenschap. In plaats daarvan kiezen wij ervoor om door te reizen naar Yanque, een klein dorpje dat 7 km verderop ligt. Ons hotel is geweldig, het personeel bijzonder vriendelijk: we voelen ons direct thuis! We worden uitgenodigd om mee te gaan op een wandeltocht naar de in de bergen gelegen Inca ruines van Uyu Uyu. Dat slaan we natuurlijk niet af!

Onze gids Jarek, een Arequipeño van 22 jaar, wijst ons de weg over stijle paadjes, langs smalle bruggetjes die boven diepe rivieren hangen. Onderweg maken we kennis met de lokale bevolking. De route is niet al te zwaar, maar tijdens de meest stijle stukken merken we dat we op grote hoogte zitten. Een goede oefening voor de Inca Trail die we over 2 weken zullen lopen.

Terug in het hotel nemen we het ervan: ik duik de sauna en jacuzzi in, terwijl Kim geniet van een uitgebreide massage van een uur (voor maar 40 Soles - € 10). We kruipen vroeg onder de wol, want de volgende dag worden we al weer om 6:30 uur opgehaald voor het vervolg van onze trip. De nacht is bijzonder koud - overdag is hetnog een aangename 20 graden, na zonsondergang koelt het snel af tot onder het vriespunt. Gelukkig zijn we voorbereid, en met warme kleding gaan we op weg naar de Cruz del Condor.

Na een dolle rit van twee uur - dit deel van Peru is nog niet geasfalteerd - komen we aan op de uitkijkplek waar we hopelijk wat condors kunnen spotten. We zijn niet de enigen: menig plekje is al bezet door toeristen uit andere tours. We nemen een kijkje in de vallei, maar helaas: geen condor te zien. Dat is balen!

Opeensstrekt één van de Peruanen uit ons reisgezelschap zijn armen uit naar de hemel, doet zijn ogen dicht en ademt diep in. Hij haalt een bosje cocabladeren uit zijn zak en begint hiermee symbolen in het zand te tekenen. Dan begraaft hij de blaadjes, strekt zijn armen wederom uit naar de hemel en blijft zo staan. Een offerande aan Pachamama.

Tot ieders verbazing tovert hij daarna een panfluit uit zijn zak en begint als een bezetene de alom bekende melodie van El Condor Pasa te inhaleren. Alsof daardoor de condors ineens verschijnen. Niemand gelooft hierin, maar de Peruaan krijgt op dit moment waarschijnlijk meer aandacht dan de condors. Hij wordt door vele camera's vastgelegd, maar hij blijft dat weeige deuntje blazen. We twijfelen nog of we hem zullen vragen om 'Eye of the Tiger' te panfluiten om te zien of hij daarmee tijgers kan lokken...

Dan gebeurt het.

We zien de schaduwen op de hellingen van de bergen als eerste. Dan verschijnen uit het niets de condors, gekieteld door de warme lucht die uit de vallei opstijgt. Zwevend op de thermiek glijden ze aan ons voorbij, soms op een paar meter afstand. Fantastisch! We zien er op het hoogtepunt negen tegelijk in de lucht - een fenomenaal gezicht!

Vol adrenaline (en twijfelendaan de ware aard van de Peruaan) zetten we de terugreis in. We komen aan in Arequipa, nemen een lekker restaurant als beloning voor de afgelopen dagen en gaan vroeg onder de wol. Morgen weer vroeg op: naar Puno!