De tweede etappevan onze reis brengt ons naar Pisco. Beroemd om het gelijknamige vuurwater uit deze streek(en de niet te versmaden cocktailPiscoSour - pisco, limoen, suiker, ijs, eiwit en een druppeltjeAngostura) en uitvalsbasis voor de Islas Ballestas en het Parque Nacional de Paracas.

De bus bevrijdt ons van Lima en voert ons langs de Pan Americana naar het zuiden. Langzaam maar zeker maken de sloppenwijken plaats voor woestijnlandschap zover het oog reikt. Dit deel van Peru is kurkdroog, wat voor een ruig en genadeloos landschap zorgt. Er groeit hier niets - geen bomen, gras, struiken....zelfs de cactussen vinden het te droog. Later horen we dat de watergoden ongeveer 1,6 mm regen per jaar aan deze streek toebedelen. Waarschijnlijk vinden ze de regendansjes elders vermakelijker...

Na wat pech onderweg komen we in het donker aan in San Clemente, waar we worden opgewacht voor een verdere transfer naar ons hotel in Pisco. Jimmy en Pedro zijn meteen onze beste vrienden, spreken zelfs een zinnetje of twee krakkemikkig Nederlands en beginnen te vertellen over het recente verleden van Pisco. Ooit pittoresk, nu slachtoffer van destructief natuurgeweld. De aardbeving van twee jaar geleden heeft het grootste gedeelte van Pisco met de grond gelijk gemaakt. De doorgaande weg van San Clemente naar Pisco is verdwenen, de koloniale kathedraal aan de Plaza de Armas is met de grond gelijk gemaakt en de hele stad bestaat uit kale kavels waar ooit huizen, appartementen en winkels stonden. Nu worden ze opgesierddoor gammele hutjes die met plastic en riet bij elkaar gehouden worden. Ground Zero: Peru style.

De meeste Pisqueños zijn alles kwijtgeraakt en proberen er met het kleine beetje wat er nog rest het beste van te maken. Dat lukt vooral door het ongelooflijke optimisme wat de Pisqueños uitstralen. Het verleden heeft veel ellende gebracht, maar iedereen wil de draad oppakken en al wat afgebroken is weer opbouwen.

Ons hotel Villa Mañuelita is eenzelfde lot niet bespaard gebleven. Van wat eens een groot hotel was resteren nu slechts 12 kamers. Desalniettemin ziet de gestripte versie er idyllisch en sereen uit - we voelen ons er direct thuis!

De volgende ochtend worden we vroeg opgehaald voor de trip naar de Islas Ballestas, ook wel de Poor Man´s Galapagos genoemd. Een uniek microklimaat waar honderden - duizenden! - zeevogels zich verzamelen in gezelschap van zeeleeuwen, pinguins, dolfijnen en pelikanen. Bedwelmd door de intense geur van verse guano - vogelpoep - krijgen we een kijkje in de keukenvan het dierenleven op deze eilanden. En een keuken is het, want voedsel is de belangrijkste reden dat al deze dieren hier gezamenlijk leven. De rotsen zien letterlijk zwart van de vogels en de ijdele zeeleeuwen, allen vrouwtjes - hoe kan het ook anders, poseren fotogeniek voor onze camera´s.

Terug aan wal vervolgen we onze verkenningstocht over de peninsula vanParacas. We rijden door een fascinerend woestijnlandschap. Eenpaletbomvol pastelkleuren, grof gemengden met ervarenhand op de horizon gekwakt. We zien de ruige kant van de Stille Oceaan vergezelddoor gieren die op enkele meters afstand op de thermiek zweven op zoek naarprooi die niet zo levend is als wij.

Terug in Pisco maken we ons op voor een lange nacht - de bus naar Arequipa vertrekt volgens het schema aan het begin van de avond en zal de hele nacht langs de Pan Americana rijden om halverwege de ochtend in Arequipa aan te komen. Uiteraard heeft onze bus enkele uren vertraging, waardoor we nog even kunnen genieten van de chaos in San Clemente. De arroz chaufa (gebakken rijst) smaakt echter meer dan goed.Met gevulde maag ploffen we neer in de zeer comfortable Royal Class stoelen, waar wein volledig horizontale ligstand al snel in slaap vallen. Op naar Arequipa!