De Verloren Stad ligt ver beneden ons. In alle stilte kijken we neer op de ruines van Machu Picchu en gaan onze gedachten terug naar de kilometers gebergte die ons hier heen hebben geleid. Een kolibrie fladdert voorbij. De snelle slag van zijn vleugels is een teken dat hij totaal geen last heeft van de hoogte. Ook het uitzicht laat hem ongeroerd - hij concentreert zich op de dichtstbijzijnde bloem, op zoek naar een lekker hapje.

We realiseren ons dat dit bijna letterlijk het hoogtepunt is van onze reis door Peru. Bovenop de top van Wayna Picchu, de berg die op alle foto's van Machu Picchu te zien is, genieten we van de besneeuwde bergtoppen om ons heen, de stilteende tastbare historie beneden ons. We doen onze ogen dicht en doen een stapje terug in de tijd...

De eerste kennismaking
Op de eerste dag van de Inca Trail worden we al vroeg opgehaald van ons hotel: onze gids Jaime staat om 4:00 uur voor de deur. Slaapdronken stappen we in en groeten we al gapend onze medeavonturiers: Jacqui, Katie, Abbe, Kristen, Genna en Lindsay uit de USA en Brecht en Kim uit België. We zetten koers richting Ollantaytambo - een klein stadje in de Heilige Vallei, en uitvalsbasis voor onze trektocht over de Inca Trail. Hier ontbijten we voor de laatste keer en doen we de laatste inkopen: cocabladeren. Die kauwen we om de verschijnselen van hoogteziekte te bestrijden. En natuurlijk omdat het stoer is om in je weblog te vermelden.

Na het ontbijt zetten we onze reis voort richting 'Km 82', het officiele startpunt van de Inca Trail. Hier geven wij onze rugzak af aan de porteros - de dragers die spullen als tenten, eten, matjes en slaapzakken dragen. Wij huren een extra portero om onzerugzak te dragen, zodat wij alleen met onze daypacks de bergen in hoeven. Een verstandige keuze, zoals later zal blijken...

Om 8:30 uur zijn alle voorbereidingen getroffen en steekt ons groepjes de rivier Urubamba over: onze trektocht is begonnen! De zon doet inmiddels goed zijn best om ons te ontmoedigen en brandt genadeloos op onze rug. Hoewel het pad op dit deel van de tocht nog redelijk vlak is, moeten we regelmatig even stoppen om op adem te komen en te drinken. Dat is geenszins een saaie bezichheid: de uitzichten zijn fantastisch!

Halverwege de dag stoppen we om te lunchen: de porteros zijn ons vooruitgesneld en hebben inmiddels ergens halverwege een berg een kamp opgezet. Daar staat een heerlijke maaltijd op ons te wachten, compleet met soep, salade, kip, rijst, aardappels en drankjes. Gretig vallen we aan - we hebben immers nog een hele klim voor de boeg. We bevinden ons inmiddels op 3000m hoogte, maar in tegenstelling tot vele andere trekking company's gaat ons clubje na de lunch nog een bescheiden 800m de lucht in. Met volle buik en frisse moed vervolgen we het oude Inca pad, dat eerst nog stoffig, maar als snel bezaaid is met keien en grote rotsblokken.

Na een paar honderd meter klimmen in de hete zon stijgt het pad verder in een schaduwrijke omgeving - we betreden het Bosque de Nubes, het Cloud Forest. Met prachtige begroeiing om ons heen eneen rivier die enkele tientallen meters beneden ons voorbij raast is dit een fantastische plek om in te wandelen.

Om ons heen horen we een hoop gepuf en gesteun - de trekkers die geen extra portero hebben gehuurd hebben het zwaar. Niet alleen wordt het pad steeds stijler, ook de steeds ijler wordende lucht maakt dit geen makkelijke wandeling. Inmiddels zijn Jacqui en Katie overstag: zij huren alsnog een portero om hun tassen naar het hoogste punt van de trektocht te dragen - Warmiwañusca of Dead Woman's Pass kijkt vanaf 4215m hoogte op ons neer.

Bij het vallen van de duisternis en 16km na de start van de trail bereiken we eindelijk ons kamp op 3800m hoogte. De porteros zijn ons wederom voorbij gesneld en een volledig ingericht kamp staat op ons te wachten. We krijgen 'afternoon tea' en al snel volgt de maaltijd. Nu de zon achter de bergen verdwenen is koelt het snel af: we eten met onze winterkleding aan!

De eerste dag was zeer vermoeiend, mede door de felle zon, het stijle pad en de grote hoogte. Zonder uitzondering liggen we dan ook allemaal om 19:00 uur in ons tentje. Ik heb me goed voorbereid op een koude nacht: gekleed in5 lagen thermisch ondergoed, warme sokken en een wolle muts wurm ik mij in mijn slaapzakje. Kim ligt met een kort hemdje in haar legerslaapzak, gesponsord door de luitenant-kolonel. Lichtelijk jaloers op haar warme bedje doe ik mijn ogen dicht en probeer ik slaap te vatten. De vermoeidheid en de eerste indrukken winnen het al snel van de kou....

Een hoogtepunt
Nog voordat de wekker afgaat ben ik uit bed. De kou is gedurende de nacht langzaam maar zeker tot op mijn botten doorgedrongen. Ik rits de tent open en neem een adembenemend uitzicht waar: besneeuwde bergtoppen in de verte, llama's die rustig grazen, de zon die met zijn eerste stralen de bergwand verwarmt. Onze gids Jaime is inmiddels begonnen met zijn ontbijtronde: iedereen krijgt thee op bed. Kim heeft heerlijk warm geslapen in haar slaapzak.

Na het ontbijt leggen we de laatste 400m stijle klim af naar het hoogste punt van onze trektocht. Ik snel samen met Brecht de groep dames vooruit zodat ik de met pijn vertrokken gezichten kan fotograferen bij aankomst op Dead Woman's Pass. Kim doet het fantastisch: als een ware pro beklimt ze het stijle pad, maakt ze handig gebruik van haar wandelstokken en bereikt ze de top zonder problemen. In euforische stemming - en met grote trots van mijn kant - vieren we dat we de top bereikt hebben. Geweldig!

Na een offer aan Pachamama - Jaime heeft een fles rum meegedragen om ons op te warmen - zetten we de afdaling in. Onderweg komen we nog een aantal Inca ruïnes tegen en ervaren we hoe snel het weer in de bergen kan omslaan. Gelukkig hebben we poncho's ingepakt om ons te beschermen tegen de regen.

We overnachten op 3500m hoogte, 12 kilometer voorbij ons vorige kamp. Wederom een koude nacht (althans voor mij) met temperaturen rond het vriespunt.

Met het hoofd in de wolken
De derde dag begint veelbelovend. We vervolgen onze trektocht door de bergen, die aan deze kant van de trail door de jungle loopt. Rijke begroeiing om ons heen en prachtige vergezichten op de bergen. Maar al snel slaat het weer om. Dichte bewolking slaat als een koude deken om de bergen heen en ontneemt ons van ieder uitzicht. Helaas betekent deze bewolking ook een hoop regen: we lopen verder met onze poncho's aan.

De derde dag is zwaar: we dalen in totaal zo'n 1200m op gladde keien, smalle trappetjes en glibberige paadjes. Kim loopt continu voorop: ze heeft de smaak van het hiken te pakken en krijgt van de Amerikanen al snel haar bijnaam: Down Hill Speed Demon. Door de regen krijgen we weinig kans om onderweg te rusten - we lopen aan één stuk door naar ons kamp bij de Inca ruïne van Wiñaywayna. En dan te bedenken dat dit onze 'meditation day' had moeten worden - we lopen 'maar' 9km.

We vangen de eerste schrikbarende geluiden op van alweer een staking: dit keer rijdt de trein van Machu Picchu naar Cuzco niet. De grote vraag is dus of we morgen, na ons bezoek aan de Verloren Stad, wel terug kunnen komen. Ietwat bevreesd vervolgen we onze reis naar ons kamp.

Daar aangekomen nemen we onze eerste warme douche in dagen: wat een hemels geschenk! De pijnlijke spieren slaken een kreet van geluk en we voelen ons herboren.

Jaime laat ons 's avonds de ruïnes van Wiñaywayna zien, Quechua voor 'Forever Young'. In alle stilte genieten we van de zonsondergang. Inmiddels heeft Jaime ook bericht gekregen dat we morgen inderdaad niet terug kunnen naar Cuzco. Even leek het erop dat we direct door zouden lopen naar Machu Picchu om snel een rondleiding te krijgen en de laatste trein terug te pakken, maar Jaime besloot om toch het originele plan te volgen en een extra nacht in het nabij gelegen Aguas Calientes te blijven.

Na het laatste avondmaal houden we een kleine ceremonie voor de porteros, waarin ik namens de groep onze dank en ons respect uitspreek en een bescheiden fooi overhandig. Het is bijzonder om te zien hoe verlegen en onderdanig de porteros zijn.

Terwijl iedereen voor de laatste keer de tent opzoekt, blijven Kim en ik nog even praten met de porteros en Jaime. Na wat interessante discussies kruipen ook wij voor de laatste maal onze slaapzak in.

Machu Picchu
De volgende ochtend staan we weer vroeg op: om 4:00 uur worden we gewekt. Snel ontbijten, spullen inpakken en op naar Machu Picchu! We hebben een beetje haast, want we willen de zonsopgang meemaken die we gaan bekijken vanaf Inti Punku, oftwel The Sun Gate. Nog maar een kleine wandeling van 4 kilometer tot we daar aankomen.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb niet zo heel veel ervaring met het beklimmen van bergen in het aardedonker, slaapdronken en al gapend wiegelend over de glibberige stenen. Voorzien van een felle lamp op ons voorhoofd en geholpen door de lampjes van de wandelaars voor ons komen we gelukkig op tijd aan. Het is een prachtige dag. De regen en bewolking van gisteren hebben plaatsgemaakt voor een strakblauwe hemel en een heerlijk zonnetje. We rusten wat uit bij de Sun Gate en genieten van het uitzicht.

Na verloop van tijd vervolgen we onze weg naar beneden en stappen we de verloren stad binnen. Het valt ons direct op hoe rustig het is: er zijn bijna geen toeristen. Hoera voor de stakende Peruaan! De dagjesmensen uit Cuzco kunnen nu niet bij Machu Picchu komen en de vooraankondiging heeft ook gezorgd dat een hoop Incatrailers gisteravond nog in alle haast de laatste trein terug genomen hebben. Wat rest is een uitgestrekte stad met een enkele bezoeker - het voelt bijna alsof wij zelf de laatste Inca's zijn...

Jaime vertelt honderduit over Machu Picchu, de ondergang van de stad en 'zijn' voorouders. Hij brengt het verhaal zo levendig dat het lijkt alsof hij danst tijdens het vertellen. Hij laat ons de belangrijkste plekken van het Inca complex zien, waarna we nog een aantal uren vrij rond kunnen lopen. Kim en ik besluiten nog een laatste klim te doen en bestijgen Wayna Picchu, de grote berg die boven de ruïnes uittorent. De stijle trapjes, veel te smal voor schoenmaat 46, zijn duizelingwekkend, maar binnen drie kwartier bereiken we de top. Wat een prachtig uitzicht! We genieten in alle rust van de natuur om ons heen, de stilte enMachu Picchu zo'n 300m beneden ons.

Halverwegede middag zetten we de daling is, waarna we door een inmiddels totaal verlaten Machu Picchu lopen. Het is raar te bedenken dat hier normaalgesproken zo'n 2500 mensen per dag het groene gras vertrappen. We nemen de bus naar het nabij gelegenAguas Calientes, door Jaime ook wel 'Gringolandia' genoemd. En datzegt eigenlijk genoeg. Restaurants, café's en souvenirwinkeltjes waar je maar kijkt...ach, eigenlijk best leuk voor een dag. We slapen vanavond in een eenvoudig hostel(hee, alles beter dan een tentje!) en eten 's avonds onze laatste maaltijd in een lokale pizzeria. Daar nemenwe ook afscheid van onze gidsen Jaime en Steve, alspreken we nog wel afom morgen in Cuzco te gaan stappen met z'n allen.

I'm too sexy for my shirt
De volgende dag nemen we de toeristentrein terug naar Ollantaytambo, waar we door een busje worden opgehaald dat ons terug naar Cuzco zal brengen.Het belooft een prachtige rit teworden: wehebben het station nog niet verlaten ofde trein sjokt langzaam door de vallei en werpt een schitterend uitzicht op de omringde bergen. Meanderend volgen we de rivier Urubamba, die naast ons zijn woest schuimende koppen laat zien.En wat een luxe:er zijn zelfs treinstewards aanwezig die lunchpakketjes uitdelen.Wevoelen ons een koning te rijk!

Dan, met de komst van plotselinge snoeiharde discobeats die uit de speakers dreunen, wordt de ware aard van de Train of Terror duidelijk. Detreinstewards blijken helemaalgeen stewardste zijn, maar verklede modellen! Al snel toveren zij de laatste mode in llamawol tevoorschijn en gebruiken het gangpad van de trein als catwalk om hun nieuwste waar te tonen. Totaal verbijsterd en met open mond staren we naar het tafereel wat zich voor onsafspeelt en al snel komen we niet meer bij van het lachen. Dit had niemand verwacht! Dewiegende heupen van de stewards staan in schril contrast metde toch ietwat vormeloze llamamode. Het lijkt alsof Pachamama zelf nog snel even wat truitjes voor haar onderdanen in elkaar gebreid heeft volgens de mode uit het jaar van de laatste Incakoning. De stewards doen in ieder geval hun best, wellicht in de hoop dat er zich onder de Machu Picchu bezoekers toevallig een verdwaalde talent scout bevindt die voor hun doorbraak in reguliere mode kan zorgen. De truien van llamawol blijven onverkocht op de trolley van de stewards liggen.

Eenmaal in de bus zingen we mee met de 'Superhits of the 80's', waarop Michael Jackson's 'Billie Jean' natuurlijk niet ontbreekt. Later blijkt dat dat rond dezelfde tijd was waarop de King of Pop zijn laatste adem uitblies. Ik pleit ons bij deze vrij - ons vals gezang heeft niets met de onfortuinlijke dood te maken, hoe waarschijnlijk dat ook lijkt...

Op de bar
Het afscheidsfeest met ons groepje - we worden door Jaime al een hechte 'familia' genoemd - isde kers op de toch al overdadigetaart. Na een lekker diner in een hip restaurant maken we één van de plaatselijke discotheken onveilig. Brecht de Belg vervolgt de traditie die Jaime zelf heeft ingezet en trakteert ons op een rondje rum. Dat hakt er goed in en al snel staat iedereen, inclusief uw auteur, op de bar te dansen. Onze voetjes bewegen niet altijd even ritmisch op de deuntjes van de laatste latino hits en de stemming is opperbest. Cuzco bruist, maar helaas komt ons avontuur hier ten einde. Nog een nachtje Lima en dan is het: Adiós Perú!